Prog-opera w układzie Oriona

Po raz drugi na łamach Kronik Nomady goszczę Kamila Muzykę (poprzedni jego tekst znajdziecie tutaj KLIK!). Dzisiaj będzie nietypowo, bo nie o książce, a o wyjątkowym albumie muzycznym. Nie lękajcie się jednak - nadal pozostajemy w świecie fantastyki, po prostu zaglądamy w nieco inne i mniej u nas popularne jego zakamarki. Zapraszam!

”Rigel 9” David Bedford i Ursula le Guin

Kultura fandomu i fantastyki powszechnie kojarzy się głównie z książkami. Książki były tym medium, które najlepiej syciło wyobraźnie, pozwalało angażować się w przeżycia bohaterów. Następnie przyszedł film i komiksy, ale do dziś narzekamy, że „książka była lepsza” lub „to samo było już w książce tamtej autorki/tamtego autora”. Obecnie nowym medium, na które z lubością narzekają mole książkowe, są oczywiście gry komputerowe: „Ten zły gimbofandom, co dał zarobić ludziom, co okradli Sapkowskiego z pomysłu i nawet żołędzi nie zostawili!”.
Zostawiając na bok biczowanie się makaronem i męczennictwo świętej kiszki, przejdźmy do meritum. Do muzyki!

Czytaj więcej »

Podsumowanie 2016, czyli "mój różowy pamiętniczku"

To niesamowite, jak trudno zaczyna mi się ten wpis. Podsumowania mijającego roku nigdy nie należały do najłatwiejszych, a tegoroczne… jest chyba najtrudniejsze ze wszystkich. Bo rok 2016, zgodnie z przewidywaniami, był rokiem przełomowym i przerażającym. W sumie ten rok był najbardziej… burzliwym zarówno w historii istnienia Kronik Nomady, jak i w moim prywatnym życiu. Nim przejdę do konkretów pragnę was ostrzec: podsumowania zawsze są u mnie bardzo osobiste, a to konkretne będzie osobiste chyba jeszcze bardziej. Zarazem jest ono zamknięciem dość rozbudowanej prywaty uskutecznianej przeze mnie w sieci od kilku miesięcy: planuję od następnego wpisu wrócić do normalnego (o ile w moim przypadku można mówić o czymś normalnym) pisania o wszelakich odmianach życia fantastycznego. Zatem zapraszam do tekstu pod tytułem „mój różowy pamiętniczku”, za wszelkie szkody w psychice już teraz przepraszam, dalej czytacie tylko i wyłącznie na własną odpowiedzialność.

Czytaj więcej »

O powrotach słów kilka

W jednym z swoich wierszy Jonasz Kofta napisał:

Nie wierzę już w powroty
                Że słowa, uśmiech, dotyk
                Odzyskają smak…

Chociaż wiersz traktował o miłości, to zaskakująco dobrze można go przełożyć na stosunek czytelnika do książek. A dokładniej: do literackich powrotów i tego, że one tak naprawdę nie mają sensu. Jeśli ktokolwiek z was myśli, że podczas ponownych odwiedzin w ukochanym uniwersum będą nam towarzyszyły te same uczucia co kiedyś, to niestety jest w błędzie (Oczywiście w tym momencie wykazuję się przeogromną naiwnością i wierzę, że każdy czytelnik rozwija się na przestrzeni lat i z czasem weryfikuje swoje poglądy). Nic już nigdy nie będzie takie samo, każda ponowna lektura jest tak naprawdę pierwszą lekturą, czytaną jedynie z zupełnie innej perspektywy, za każdym razem głębszą (lub przewrotnie: płytszą, ale o tym innym być może później) i za każdym razem inną.

Czytaj więcej »

Sprawozdanie z lektury vol. 5, czyli 3 x TAK!

Było to tak: w 2011 roku, czyli w czasach, gdy już dość intensywnie romansowałam z fantastyką wszelaką, ale bez szczególnego krytycyzmu i wymagań, wypożyczyłam z biblioteki pewną książkę. Przeczytałam i na ukochanym przez nas wszystkich (sic!) portalu napisałam kilka słów. Oto one:

Bardzo długo szukałam tej pozycji w różnych bibliotekach, zachęcona wieloma pozytywnymi opiniami o twórczości Ursuli K. Le Guin. Byłam przygotowana na opasłe, epickie tomisko - a tu niespodzianka. Książka objętościowo nie przeraża, a nawet mała ilość stron z początku mnie zniechęciła. Już od pierwszej strony jednak zrozumiałam, że moje obawy są bezpodstawne. Le Guin stworzyła cos epickiego, ale nie rozlazłego czy nużącego. To przyjemne fantasy, o dość dużym zabarwieniu filozoficznym skłania nas często do zastanowienia się nad przeczytanym akapitem. Na pewno sięgnę po kolejne pozycje historii o Ziemiomorzu. (link plus 18 plusów :P )

Czytaj więcej »