Podsumowanie 2016, czyli "mój różowy pamiętniczku"

To niesamowite, jak trudno zaczyna mi się ten wpis. Podsumowania mijającego roku nigdy nie należały do najłatwiejszych, a tegoroczne… jest chyba najtrudniejsze ze wszystkich. Bo rok 2016, zgodnie z przewidywaniami, był rokiem przełomowym i przerażającym. W sumie ten rok był najbardziej… burzliwym zarówno w historii istnienia Kronik Nomady, jak i w moim prywatnym życiu. Nim przejdę do konkretów pragnę was ostrzec: podsumowania zawsze są u mnie bardzo osobiste, a to konkretne będzie osobiste chyba jeszcze bardziej. Zarazem jest ono zamknięciem dość rozbudowanej prywaty uskutecznianej przeze mnie w sieci od kilku miesięcy: planuję od następnego wpisu wrócić do normalnego (o ile w moim przypadku można mówić o czymś normalnym) pisania o wszelakich odmianach życia fantastycznego. Zatem zapraszam do tekstu pod tytułem „mój różowy pamiętniczku”, za wszelkie szkody w psychice już teraz przepraszam, dalej czytacie tylko i wyłącznie na własną odpowiedzialność.

Zacznijmy od spraw blogowych: w minionym roku na blogu pojawiło się 27 wpisów, czyli o trzy więcej niż zakładał plan minimum, chociaż i tak nie udało mi się nadać mojemu pisaniu pozorów regularności. Tzn. prawie się udało, i tylko grudzień okazał się miesiącem bez wpisu a poza lipcem i listopadem publikowałam po minimum dwa teksty miesięcznie. Największe zamieszanie w sieci (i poza nią) wywołał „Lem utracony”: wpis powstały niejako z irytacji pewnymi przekłamaniami odbioru klasyki przez współczesnego czytelnika. Dość żywo komentowana była też „Klęska urodzaju”, co sprawiło, że i „Najlepsi z najlepszych” mieli niezłe statystyki. Z wpisów poświęconych konkretnej książce najpopularniejsze było sprawozdanie z "Głębi" Marcina Podlewskiego i pierwszych trzech tomów Opowieści z Ziemiomorza. Ogólnie jak na wybitnie nieregularnego blogera jestem zadowolona z statystyk, a i nawet polecenia na wykopie się doczekałam. Szok i niedowierzanie.

Książkowo… oj, tutaj było zdecydowanie gorzej niż w latach poprzednich. I chociaż nie należę do osób czytających „na ilość”, to jednak spisywanie przeczytanych książek sprawia mi frajdę i pozwala śledzić dwie kwestie. Po pierwsze: to, jak zmienia się mój… gust (?), a po drugie: jak często rzeczywistość weryfikuje nasze potrzeby i niejako zmusza do żonglerki gatunkami i „ciężarem” czytanych książek. W skrócie: nawet dzisiaj przeglądając swoje półki na LC (albo podstrony na blogu, kolejno 2011, 2012, 2013, 2014, 2015) i pamiętając CO i DLACZEGO działo się w poszczególnych latach widzę wiele zależności. Swoją drogą, trzeba się będzie kiedyś nad tym tematem pochylić bardziej wnikliwie… By nie przedłużać, oto lista książek przeczytanych przeze mnie w 2016 roku:

nr	Autor	Tytuł	E-N	Ocena	Opinia
1	Antologia	Przedmurze	Nie	4/6
2	Antologia	Zajdel 2016	Nie	4,5/6
3	Antologia	Kroki w nieznane (1974)	Tak	5/6
4	Antologia	Ostatni dzień pary	Nie	3/6
5	Antologia	Kroki w nieznane (1970)	Tak	5/6
6	Antologia	Czarna msza	Nie	4/6
7	Atwood Margaret	Opowieść podręcznej	Tak	5/6
8	Baraniecki Marek	Głowa Kasandry	Nie	5/6
9	Bradbury Ray	451 Farenheita	Tak	5,5/6	Opinia
10	Chandler Raymond	Żegnaj laleczko	Nie	4/6
11	Chattam Maxime	Plugawy spisek	Nie	2/6
12	Cholewa Michał	Forta	Nie	4/6
13	Cholewa Michał	Inwit	Nie	4/6
14	Cholewa Michał	Punkt cięcia	Nie	4,5/6
15	Cholewa Michał	Gambit	Nie	5/6
16	Ciećwierz Paweł	Nekrofikcje	Nie	5/6	Opinia
17	Gołkowski Michał	Komornik	Nie	3,5/6	Opinia
18	Hałas Agnieszka	Olga i osty	Nie	4,5/6
19	Inglot Jacek	Polska 2.0	Nie	4/6
20	Le Giun Ursula	Tehanu	Nie	3/6
21	Le Guin Ursula	Czarnoksiężnik z Archipelagu	Tak	6/6	Sprawozdanie
22	Le Guin Ursula	Grobowce Atuanu	Tak	5/6	Sprawozdanie
23	Le Guin Ursula	Najdalszy brzeg	Tak	6/6	Sprawozdanie
24	Lem Stanisław	Dzieniki Gwiazdowe t.1	Tak	4/6
25	Parowski Maciej	Burza. Ucieczka z Warszawy '40	Nie	4,5/6
26	Petecki Bohdan	Ludzie z gwiazdy Ferriego	Tak	5/6
27	Podlewski Marcin	Głębia: Powrót	Nie	4/6	Sprawozdanie
28	Podlewski Marcin	Happy End	Nie	4,5/6
29	Przybyłek Marcin	Gamedec: Granica Rzeczywistości	Nie	4/6
30	Przybyłek Marcin	Orzeł Biały	Nie	4,5/6	Sprawozdanie
31	Przybyłek Marcin	CEO Slayer	Nie	3,5/6
32	Rak Radek	Puste niebo	Nie	?/6	Opinia
33	Sapkowski Andrzej	Czas pogardy	Nie	4/6
34	Sapkowski Andrzej	Krew Elfów	Nie	4/6
35	Sapkowski Andrzej	Miecz przeznaczenia	Nie	5/6
36	Sapkowski Andrzej	Ostatnie życzenie	Nie	5/6
37	Sapkowski Andrzej	Chrzest ognia	Nie	4/6
38	Sapkowski Andrzej	Wieża Jaskółki	Nie	4/6
39	Sapkowski Andrzej	Pani jeziora	Nie	5/6
40	Sapkowski Andrzej	Sezon burz	Nie	4,5/6
41	Silverbereg Robert	Opowieści z Majipooru	Nie	5,5/6	Opinia
42	Sobota Jacek	Padlina	Nie	4/6
43	Strzeszewski Emil	Miejsca na krawędzi szeptu	Nie	3/6
44	Wyndham John	Poczwarki	Tak	5/6
45	Zbierzchowski Cezary	Holocaust F	Nie	5/6	Sprawozdanie
46	Zbierzchowski Cezary	Requiem dla lalek	Nie	5/6	Sprawozdanie
47	Zbierzchowski Cezary	Pięćdziesiąt kawałków Quentina	Nie	5.5/6	Sprawozdanie
48	Zelazny Roger	Aleja potępienia	Tak	5/6
49	Ziemkiewicz Rafał A.	Śpiąca królewna. Pieprzony los kataryniarza	Nie	4/6

 Co mnie cieszy: na liście znalazło się kilka pozycji zaliczanych do klasyki fantastyki, jest też kilka powtórek (dokładniej: Sapkowski, Zbierzchowski i Przybyłek, chociaż ten ostatni jest powtórką po części umowną), udało mi się też zrealizować kilka z ubiegłorocznych planów. Pewnie niedługo spiszę plany czytelnicze na ten rok (mam już 3 pozycje obowiązkowe) i postaram się owe plany wypełnić chociaż w takim stopniu jak to miało miejsce w 2016 roku.
 Co mnie smuci: zbyt mało klasyki i zbyt mało odnośników w kolumnie poświęconej autorskim tekstom o przeczytanych książkach. Nie udało mi się też zakupić i przeczytać „Drogi”, a depresyjność i beznadzieja zawarta w „Ślimaku na zboczu” sprawiła, że za tę książkę będę musiała się zabrać w nieco lepszym okresie swojego życia.
 Co było odkryciem roku? Na pewno Marek Baraniecki i jego „Głowa Kasandry”, na pewno Ray Bradbury i „451 Farenheita” i z całą pewnością dwóch naszych współczesnych pisarzy, czyli Podlewski i Zbierzchowski. I gdzie ten pierwszy to takie odkrycie totalnie świeże, tak ten drugi intryguje swoją twórczością na tyle, że w tym roku znów wrócę do Rammy. Mam nadzieję, że nastąpi to przy okazji wydania „Distortion”, ale znając mnie nawet bez premiery nowej powieści i tak odświeżę sobie „50 kawałków Quentina”. Depresyjna proza to jest to, co rude tygryski lubią najbardziej.
 Czy na czymś się jakoś szczególnie zawiodłam? Raczej nie: do „Plugawego spisku” (jedynej książki ocenionej na 2/6) i tak podchodziłam z dużą dozą tolerancji i nie spodziewałam się szału. Przy Le Guin i „Tehanu” niby podczas słuchania jakieś milion razy mówiłam sobie „serio Ursula?!? Serio!?!”, za to rozmowy z ludźmi na temat twórczości Le Guin nieco złagodziły mój odbiór tej nieudolnej próby kontynuacji historii Geda.

 Czas na crème de la crème, czyli fandomowe wynaturzenia… (to jest jeden z dwóch momentów, w których czytacie na własną odpowiedzialność). Miniony rok był dla mnie niesamowitą szkołą tego, czym jest fandom. I znów: Co mnie zachwyciło? Konwenty. W tym roku udało mi się być na trzech konwentach, z czego na dwóch miałam jakieś swoje punkty programu. Pierwsza była oczywiście Nidzica, która w niczym mnie nie zawiodła, a nawet w kilku momentach bardzo pozytywnie zaskoczyła. Nidzica też pomogła mi w podjęciu pewnej decyzji i po części sprawiła, że teraz jestem w Warszawie. Ale o tym na samym końcu. Po Nidzicy, całkiem przypadkowo i szaleńczo wybrałam się na Polcon, który był dla mnie wielkim pozytywnym zaskoczeniem. Co prawda pojechałam tam po to, by móc przez weekend rozmawiać z ludźmi których lubię i szanuję i praktycznie całkowicie odpuściłam sobie punkty programu, ale zaręczam: było warto. A i tego wyjazdu bardzo potrzebowałam, gdyż Polcon przypadł na czas, kiedy pewne wielkie zmiany zostały już wprowadzone w życie a kolejne powoli kiełkowały w mojej głowie. No i na sam koniec Falkon, który też okazał się wyjątkowym wydarzeniem, chociażby ze względu na fakt, iż zaliczyłyśmy na nim z Małą Rudą swoisty debiut. Ona po raz pierwszy brała udział w tak wielkiej imprezie (i zachowywała się przegenialnie, jestem z niej niesamowicie dumna!), ja z kolei bardzo zaangażowałam się w punkty programu i prowadziłam (ekhm…) kilka paneli dyskusyjnych. I wiecie co, spodobało mi się to! Mam nadzieję, że w 2017 roku dane mi będzie jeszcze gdzieś się poudzielać, poczynione zostały już ku temu pewne kroki, ale o tym ciiii. Wszystko wyjdzie w praniu.

 

(foto by Bartek Biedrzycki)

Poza konwentami kilka razy udało mi się ściągnąć parę osób na fantastyczne pogaduchy w Paradoxie, podczas których przy napojach mniej lub bardziej wyskokowych spędziliśmy w sumie kilkanaście niezwykle inspirujących godzin. I to właśnie finalnie Pogaduchy sprawiły, że wszystko się zmieniło. Ułatwiły podjęcie paru decyzji, z którymi zwlekałam zbyt długo i, przede wszystkim: pokazały mi jak cudnie jest mieć wokół siebie ludzi, z którymi można dzielić swoją pasje. Ale nie tylko to. Okazało się bowiem, że przyjaźnie i znajomości zawarte podczas mniej lub bardziej żywiołowych dyskusji o fantastyce potrafią bardzo konkretnie przenieść się tez na pole osobiste i zawodowe. Okazało się też, że wielu z was najzwyczajniej w świecie życzy mi dobrze, wierzy w moje możliwości i jest w stanie pomóc w sposób, o jakim nawet nie śniłam.

 Do sedna. Przez niemal całe życie wydawało mi się, że jestem sama. I po części chyba trochę byłam: moja miłość do literatury, mój entuzjazm i moje marudzenie na tematy błahe dla szarych zjadaczy chleba sprawiały, że zawsze byłam jakoś obok społeczeństwa. I chociaż pisanie o książkach sprawiło, że oto na horyzoncie pojawiliście się wy: czytelnicy Kronik, dyskutanci na facebooku czy forach internetowych, to jednak zawsze istniała przeklęta bariera monitora. I tak tkwiłam sobie rozdarta między dwoma światami. Jednym „prawdziwym”, w którym byłam matką, pracownikiem i coraz bardziej nieszczęśliwą partnerką, wykpiwaną przez ludzi pozornie mi najbliższych, blokowaną na wszelkie możliwe sposoby by tylko przypadkiem nie zacząć się rozwijać w kierunku o którym marzyłam. I drugim, „wirtualnym”, w którym ktoś słuchał co mam do powiedzenia, liczył się z moimi opiniami, czy też najzwyczajniej w świecie: szanował moje okołofantastyczne ciągoty. I być może ten stan trwałby w nieskończoność, być może dalej godziłabym się na powolne umieranie gdzieś tam w środku, od czasu do czasu ratując się cyfrowymi dawkami pozytywnej fandomowej energii, gdyby nie fakt, że podbudowana kilkoma spotkaniami z wami, kilkoma dyskusjami na tematy zdecydowanie nie fantastyczne zaczęłam zauważać irracjonalność całej sytuacji. I zaczął we mnie narastać bunt przeciwko temu wszystkiemu. Przeciwko konieczności wpisywania się w narzucone przez społeczeństwo i rodzinę schematy. Trochę też udało się wam obudzić we mnie ukryte gdzieś tam pokłady szaleństwa. Czy raczej, po prostu: asertywności. Tak oto doszłam do momentu, w którym zakończyłam bardzo trudny związek. Zakończył się on w dość… burzliwej atmosferze, nie obyło się bez wizyt na policji i wsparcia psychologa, ale… od lipca zeszłego roku wiedziałam, że muszę zrobić jeszcze tylko dwie rzeczy. Po pierwsze: wyprowadzić się z obecnego miejsca zamieszkania i po drugie: zmienić pracę na taką, która pozwoli mi łączyć opiekę nad dzieckiem, rozwój osobisty i, last but not least: czytanie fantastyki i pisanie o fantastyce. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, zwłaszcza gdy rodzina nie do końca wspiera, czy wręcz nawet raczej potępia pragnienie normalnego życia.

Szczęśliwie rodzina fandomowa stanęła na wysokości zadania, i to dzięki Wam próbuję obecnie swych sił jako „specjalista ds. content marketingu”, dzięki wam ogarnęłam przeprowadzkę z Chorzowa do Warszawy, dzięki Wam nie stchórzyłam i nie wróciłam do starego bagna. A kilka razy było ku temu blisko, oj bardzo blisko… Przez ostatnie pół roku, a zwłaszcza od wrześniowych pogaduch, żyłam w stanie totalnego napięcia. Nawet nie potrafiłam już czytać, bo rzeczywistość napierała tak bardzo, że skupienie się na jednym akapicie przerastało moje możliwości. A może po prostu po raz pierwszy od lat zamiast uciekać w książki stawiłam czoła codzienności? Nie jest ważne jak to teraz nazwiemy, ważne jest coś innego: od pierwszego stycznia 2017 roku zaczęłam nowe życie. Zaczęłyśmy z Małą Rudą nowe życie. Czeka nas mnóstwo ciężkich chwil, jeszcze nie raz zwątpię w zasadność tej szalonej decyzji a proza życia będzie próbowała nas pokonać. Tylko wiecie co? Teraz wiem, że nie jestem sama. Bo w końcu nie jestem. Dziękuję Wam za całe wsparcie, jakiego mi udzieliliście w zeszłym roku. Czasem chodziło o drobiazgi typu przechowanie rybek na czas urządzania się w nowym mieszkaniu, czasem o nocleg przed ostateczną rozmową kwalifikacyjną, czasem o proste słowa „Powodzenia! Na pewno dasz radę!”. I wiele, wiele innych drobnych rzeczy, które zebrane razem sprawiają, że człowiek się nie poddaje. Dzięki Wam zaczęłam walczyć i dzięki Wam będę walczyć dalej. A za rok, gdy znów zmienimy kalendarze znów Wam podziękuję. I mam nadzieje, że następne podsumowanie będzie zdecydowanie bardziej pozytywne. Mając takie wsparcie nie wyobrażam sobie, by mogło być inaczej!